با صداي کدام پروانه؛

با آواز کدام سنگ؛

با ترانه کدام باران؛

ويراني همواره مان را فرياد بزنيم؟

اي دور از دسترسِ نزديک!

اي سخاوت هر روزه زمين!

که نماز مهرباني ات را ستاره ها، هزار مرتبه اقتدا کردند.

و هر روز، تشنه تر از پيش، سر به کوهوار شانه هايِ آسماني ات گذاشتند.

چقدر اين روزهاي بي تو، کش آمده اند! چقدر طولاني شده، صداي نيامدنت!

چقدر غليظ است هواي دلتنگي ات!

اي مهرباني بي حدّ!

نمیدانم… نمیدانم چرا هروقت دلم میگیرد، یاد انسانهایی می افتم که بیگناه و بدون محاکمه کشته شدند؛ اینجاست که دردی بر دردهایم افزوده میشود. کاش بدانید مشکلات مسلمانان را… و خبر داشته باشید از دل پر درد مادران فرزند از دست داده…

آه از نسل کشی و از مسلمان کشی

وای که چه بر سر انسانهای بیگناه گذشت از دست کافران!!!

انگار کافران عادتشان شده که در کشورها تفرقه ایجاد کنند و انسانها را به جان هم بیاندازند یا به قولی از آب گل آلود، ماهی بگیرند

جای تعجب ندارد که اینقدر در لاک خود فرو رفته ایم و از برادران و خواهران مسلمان خود غافلیم، زیرا همه ی ما را مشغول کرده اند به یک زندگی که الگوی آن مملو از کفر است.

چرا یک مسلمان نباید از کشته شدن برادران و خواهرانش خبر داشته باشد؟ چرا؟

نسل کشی مسلمانان در طول زمان، امریست تکراری

کشتار مسلمانان کامبوج به دست گروه نژاد پرست خمرهای سرخ، قتل عام مسلمانان بالکان بوسیله ی یورش وحشیانه صربها به صربرنیت سا ، کشتار مسلماناندر بوسنی و هرزگوین و کوزوو،قتل عام و جنایت علیه مسلمانان منطقه توسط آمریكا، کشتار وحشیانه مسلمانان چچن توسط دولت روسیه، جنایت علیه مسلمانان اروپایی، جنایات و نسل کشی رژیم صهیونیستی علیه فلسطین و لبنان، نسل کشی مسلمین در چین، کشتن مردم بیگناهی که در کاروان آزادی غزه  بودند و كشتار مسلمانان معترض به قرآن سوزی کشمیری توسط ارتش هند ...وَ....وَ...وَ..وَ.

میدانم که از غیر قابل شمارش بودن این جنایات خبر دارید و همینطور از سکوت حکومتها و رسانه ها در مقابل این وقایع هولناک

آیا زمان آن فرا نرسیده است که برای دفاع از دین حق که همانا اسلام است، برخیزیم و فریاد خود علیه جنایتکاران را به گوش جهانیان برسانیم؟

مَردُم به موجودی گفته میشه که از بدو تولد همراهیت میکنه و تا روز مرگت
مجبوری که برای اون زندگی کنی.
برای مَردُم خیلی مهمه که تو چی میپوشی؟
کجا میری؟
چند سالته؟
بابات چیکارس؟
ناهار چی خوردی؟
چند روز یه بار حموم میری؟
چرا حالت خوب نیست؟
چرا میخندی؟
چرا ساکتی؟
چرا نیستی؟
چرا ازدواج نمیکنی ؟
چرا بچه دار نمیشی ؟
چرا اینطوری نوشتی؟
عاشق شدی؟
چرا اونطوری نوشتی؟
 فارغ شدی؟
چرا چشات قرمزه؟ حشیش کشیدی؟
چرا لاغر شدی؟ شکست عاطفی خوردی؟
چرا چاق شدی؟ زندگی بهت ساخته؟
و چراهای بسیاری که تا جوابش رو بدست نیاره دست از سرت ور نمیداره. اگر
بسیار کار کنی می گویند احمق است .
اگر کم کار کنی می گویند تنبل است .
اگر خرج کنی می گویند افراط گر است .
اگر جمع کنی می گویند بخیل است .
اگر ساکت و خاموش باشی می گویند لال است .
اگر زبان آوری کنی می گویند ورّاج و پرگو است .
اگر روزه بداری و شبها نماز بخوانی می گویند ریاکار است .
و اگر عمل نکنی می گویند کافر است و بی دین .
مَردُم ذاتا قاضی به دنیا میاد.
بدون ِ اینکه خودت خبر داشته باشی، جلسه دادگاه برات تشکیل میده، روت
قضاوت میکنه، حکم برات صادر میکنه و در نهایت محکوم میشی.
مَردُم قابلیت اینو داره که همه جا باشه، هرجا بری میتونی ببینیش، حتی تو خواب.
اما مَردُم همیشه از یه چیزی میترسه، از اینکه تو بهش بی توجهی کنی، محلش
نذاری، حرفاش رو نشنوی و کاراش رو نبینی.
پس دستت رو بذار رو گوشت، چشمات رو ببند و بی توجه بهش از کنارش عبور کن
و مشغول کار خودت شو
************
می خواستم به دنیا بیایم، در یک زایشگاه عمومی؛ پدر بزرگم به مادرم گفت:
فقط بیمارستان خصوصی! مادرم گفت: چرا؟... پدر بزرگم گفت: مردم چه می
گویند؟!...

می خواستم به مدرسه بروم، همان مدرسه ی سر کوچه ی مان؛ مادرم گفت: فقط
مدرسه ی غیر انتفاعی! پدرم گفت: چرا؟... مادرم گفت: مردم چه می
گویند؟!...

به رشته ی انسانی علاقه داشتم. پدرم گفت: فقط ریاضی! گفتم: چرا؟... پدرم
گفت: مردم چه می گویند؟!...

با دختری روستایی می خواستم ازدواج کنم. خواهرم گفت: مگر من بمیرم. گفتم:
چرا؟... خواهرم گفت: مردم چه می گویند؟!...

می خواستم پول مراسم
عروسی را سرمایه ی زندگی ام کنم. پدر و مادرم گفتند: مگر از روی نعش ما
رد شوی. گفتم: چرا؟... آنها گفتند: مردم چه می گویند؟!...

می خواستم به اندازه ی جیبم خانه ای در پایین شهر اجاره کنم. مادرم گفت:
وای بر من. گفتم: چرا؟... مادرم گفت: مردم چه می گویند؟!...

اولین مهمانی بعد از عروسیمان بود. می خواستم ساده باشد و صمیمی. همسرم
گفت: شکست، به همین زودی؟!... گفتم: چرا؟... همسرم گفت: مردم چه می
گویند؟!...

می خواستم یک ماشین مدل پایین بخرم، در حد وسعم، تا عصای دستم باشد.
همسرم گفت: خدا مرگم دهد. گفتم: چرا؟... همسرم گفت: مردم چه می
گویند؟!...

بچه ام می
خواست به دنیا بیاید، در یک زایشگاه عمومی. پدرم گفت: فقط بیمارستان
خصوصی! گفتم: چرا؟... پدرم گفت: مردم چه می گویند؟!...

می خواستم بمیرم. بر سر قبرم بحث شد. پسرم گفت: پایین قبرستان. زنم جیغ
کشید. دخترم گفت: چه شده؟... زنم گفت: مردم چه می گویند؟!...

مُردم. برادرم برای مراسم ترحیمم مسجد ساده ای در نظر گرفت. خواهرم اشک
ریخت و گفت: مردم چه می گویند؟!...

از طرف قبرستان سنگ قبر ساده ای بر سر مزارم گذاشتند. اما برادرم گفت:
مردم چه می گویند؟!...

خودش سنگ قبری برایم سفارش داد که عکسم را رویش حک کردند. حالا من در
اینجا در حفره ای تنگ خانه دارم و
تمام سرمایه ام برای ادامه ی زندگی جمله ای بیش نبود: مردم چه می
گویند؟!...مردمی که عمری نگران حرفهایشان بودم، حالا حتی لحظه ای هم
نگران من نیستند