مثنوى مردان جنگ

به نام خداوند مردان جنگ‏

که کردند بر دشمنان عرصه تنگ‏

به نام خداوند یاران دین‏

زشک رسته مردان اهل یقین‏

به نام یلان محمد (ص) نژاد

که شد شورشان غبطه‏ى گردباد

على صولتانى که در خون شدند

به یک نعره از خویش بیرون شدند

به نام غیوران زهرا (س) نسب‏

زخود رستگان به حق منتسب‏

حسن (ع) مذهبان صبور آمده‏

مى زهر نوشان آن میکده‏

خراباتیان حسین (ع) آشنا

گرفته به کف رایت کربلا

اگر دم فرو بندم از ذکرشان‏

رها نیستم یکدم از فکرشان‏

من و یاد یاران که سر باختند

ولى بر ستم گردن افراختند

سحرگاه اعزام یادش بخیر

و «گردان» گمنام یادش بخیر

لباسى که خاکى‏تر از خاک بود

ولى چون دل عاشقان پاک بود

الهى به مستان بربط شکن‏

به مردان طوفانى خط شکن‏

الهى به «گردان زید و کمیل»

دلیران چون رعد و طوفان و سیل‏

به آنان که بى‏پا و سر آمدند

شهید از دیار خطر آمدند

به مفقود و جانباز و ایثارگر

که شد تیغشان بر عدو کارگر

به مردان در کنج محبس قسم‏

به «والفجر و بیت‏المقدس» قسم‏

به دلتنگى «کربلاى چهار»

به یاران گمگشته و بى‏مزار

به «فتح‏المبین» و به «فتح‏الفتوح»

به طوفان، به کشتى، به دریا، به نوح‏

به «مرصاد» و مردان مرگ آفرین‏

منافق ستیزان تیغ آتشین‏

به آنان که پروازشان تا خداست‏

مرا بر خدا و ولى التجاست‏

هلا تا نپرسى ز سربازى‏ام‏

که من کشته‏ى عشق «خرازى»ام‏

خوشا «باکرى» با دل عاشقش‏

که رگبار بستند بر قایقش‏

خوشا همت «حاج همت» خوشا

خوشا شور و شوق شهادت، خوشا

خوشا فهم «فهمیده‏ى» نوجوان‏

که بى‏قدر بودش تمام جهان‏

خوشا شور «قربانعلى عرب»

گه رقص مرگ و جنون و طرب‏

که «فهمیده» را دید در قتلگاه‏

ز نارنجک آن دم که ضامن کشید

به زیر زره‏پوش خود را فکند

گوارایى شهد خون را چشید

و «خرازى» انگار عباس بود

که شد قطع دستش به میدان رزم‏

شبى نیز سوى خدا پر کشید

شد این گونه جاوید آن کوه عزم‏

به کارون و اروند تا پل زدیم‏

گذشتیم از خویش تا رزمگاه‏

در آن سوى، دشمن کمین کرده بود

پراکنده چون ابرهاى سیاه‏

چو طوفان وزیدیم و بر هم زدیم‏

ز خار و خسان خواب و آرام را

خلیج از تب و تاب ما موج زد

نوشتیم با خون سرانجام را

خطر بود و شط بود و غواص‏ها

سلاحى به جز عشق و ایمان نبود

ز نیزارها بى‏صدا رد شدیم‏

صدایى به جز صوت قرآن نبود

خدا یار مردان درد آشناست‏

که جان‏هایشان با نبرد آشناست‏

گذشتند از هشت خان بلا

شد از خونشان دشت‏ها کربلا

پس از جنگ ما باز استاده‏ایم‏

که کوهیم و آتشفشان زاده‏ایم‏

اگر پا و گر سر زکف داده‏ایم‏

چو لب واکند حیدر، آماده‏ایم‏

که گیریم جان بداندیش را

بسوزیم ملک ستم کیش را

بخوان تیغ عریان هماورد را

که گردن زنم خیل بى‏درد را

برافشانى از خویش اگر گرد را

به دوزخ فرستیم نامرد را

که رسم جوانمردى احیا شود

قلندر وشى پیشه‏ى ما شود

غریبانه مردم تفنگم کجاست؟

خشابم، قطار فشنگم کجاست؟

دلم، سنگرم، خاکریزم چه شد؟

بگویید نعش عزیزم چه شد؟

به هر ناکجا چو تجسس کنم؟

چقدر این زمین را تفحص کنم؟

برادر بگو لشکر «نصر» کو؟

شهیدان تیپ «ولیعصر» کو؟

که افکند در کار مردن گره؟

که گم گشت «گردان ضد زره؟»

پس از جنگ صبر از خدا خواستم‏

زمین خوردم اما به پا خاستم‏

بیا یک تپش غوطه در خون بزن‏

قدم بر سر هفت گردون بزن‏

جنون کن که از این همه احتیاط

بلرزد قدم‏هایمان در صراط

و ایمان بیاور به خون و جنون‏

که این است «قد افلح المؤمنون»

برادر بمان در پناه خدا

نقش خون طرح گل بود بر سنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

با تبار گل لاله هم رنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

روزگارى علم دوشمان بود ، روز و شب‏ها قلم دوشمان بود

یادمان بود فرسنگ فرسنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

آن طرف جبهه بود و شط خون، بوى باروت و دود و شط خون

این طرف مادران با دلى تنگ بچه‏ها یادتان مانده یا نه

آن طرف گرد نادیده‏اى بود، سیزده ساله «فهمیده‏اى» بود

یار پیران صورت پرآژنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

مردهاى کفن‏پوش زخمى ، نوجوانان خودجوش زخمى

یاس و داس و شب تار و نیرنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

صوت تکبیر بود و شب رزم ، غرش تیر بود و شب رزم

کاروان در مسیر شباهنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

نغمه‏اش نام زهرا (س) در آن بود ، رمز «انا فتحنا» در آن بود

شروه مى‏خواند مردى خوش آهنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

شهرزاد شما آنچه گفته است ، نیست افسانه حرفش درست است

آنچه امشب شنیدید از جنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

^{امروز برای شهدا وقت نداریم}

^{ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم}

^{با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است}

^{ما بهر ملا قات خدا وقت نداریم}

^{چون فرد مهمی شده نفس دغل ما}

^{اندازه یک قبله دعا ، وقت نداریم}

^{در کوفه تن ،غیرت ما خانه نشین است}

^{بهر سفر کرب و بلا ، وقت نداریم}

^{تقویم گرفتاری ما پر شد ه از زرد}

^{ای سرخ ، گل لاله ، تو را وقت نداریم}

^{هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم}

^{خوب است ، ولی حیف که ما وقت نداریم}

(تقدیم به سید اهل قلم آوینی)

به سوی جبهه می رفت ونگاهش سوی مادربود/
وداعی کرد طولانی که گویی بار آخر بود

و او می رفت آهسته به سوی خاکریز عشق/
وجبهه از حضور او پر از احساس باور بود

دو چشمش خیس از اشک و دلش لبریز از احساس/
میان جمع بود اما دل او جای دیگر بود

عجب حال عجیبی داشت آن شب در دل سنگر
و او آماده پرواز مثل یک کبوتر بود

زمان حمله نزدیک و همه آماده رفتن/
نوای کاروان آن شب پر از الله اکبر بود

چپیه روی دوش او به سر سربند یا حیدر/
و او در کارزار جنگ چو سربازی دلاور بود

زمین دریایی از خون شد،زمرگ لاله های سرخ/
و او مانند یک ماهی به شط خون شناور بود

که ناگه ترکشی خورد و تبسم کرد و پرپر شد/
از او در ذهن من باقی، همان لبخند آخر بود

نام من سرباز کوی عترت است

دوره آموزشی ام هیئت است

پادگانم چادری شد وصله دار

سردرش عکس علی با زوالفقار

ارتش هیدر محل خدمتم

بهر جانبازی پی هر فرصتم

نقش سر دوشی من یا فاطمه

قمقمه ام پر ز آب علقمه

رنگ پیراهن نه رگن خاکی است

زینب آن را دوخته پس مشکی است

اسم رمز حمله ام

یاس علی

افسر مافوق من عباس علی 

با بسم رب الشهدا دفتر دل وا می کنم

مثل یک قطره خودمو راهی دریا می کنم

تا حرف عشق می یاد وسط دل خودشو گم می کنه

شبیه اروند می شه و همش طلاتم می کنه

یاد شلمچه یاد فاو یاد خرمشهر یاد حور

فکه پلی تا به خداست یا فاطمه رمز عبور

کی می دونه میرافضلی عرشی یا که زمینی بود

نقش حصار گرد دین با قلم آوینی بود

ولایت ولایت همه آبرومه آبرومه

شهادت شهادت رویای نا تمومه آرزومه

چمرانی که با درد دین دکترای معرفته

سرفصل دفتر جنوب اسم ابراهیم همته

روی لبهای خشکشون غیر از حسین اسمی نبود

تمام دنیا ذره ای پیش عابدینی نبود

یاد دعاهای کمیل دعای خمسه عشرش

حاج احمد امینی و گریه های نیمه شبش

اونا که در کلاس عشق با گریه ثبت نام شدن

جای قلم تفنگ به دست، فدایی امام شدن

اونا که بود یا فاطمه ورد زبون و رمزشون

تو سنگرهای جبهه ها، بود مرکز هیئتشون

اونا که بی صبرانه پا در وادی عمل زدن

شبیه قاسم جرعه احلی من العسل زدن

اونا که رو سربنداشون نوشته بود حسینین

ثابت کردن محصل مدرسه خمینین

بعضی ها فهمیده شدن بعضی ها زینعلی شدن

آره همه مثل حسین توی خدا فانی شدن

ولایت ولایت همه آبرومه آبرومه

شهادت شهادت رویای نا تمومه آرزومه

همون ها که با خونشون پشت عدو به خاک رسید

اونا که جای نعششون استخون وپلاک رسید

به اونا که فاطمه گفت لحظه آخر "ولدی"

ترو قسم آهای جوون خونشونو هدر ندی

باید که "یا علی" باشه آب بابای کلاستون

رو نیمکت دل نباشه جز به خدا حواستون

پشت ولایت فقیه باید شب و روز بمونی

سر کلاس شهدا یک دانش آموز بمونی

ولایت ولایت همه آرزومه آبرومه

رخت ِ زیبای آسمانی را

خواهرم با غروربر سر کن

نه خجالت بکش نه غمگین باش

چادرت ارزش است باور کن

بوی  ِ زهرا و مریم و هاجر

از پر ِ چادرت سرازیر است

بشکند آن قلم که بنویسد:

“دِمُدِه گشت و دست و پا گیر” است

توی بال  ِ فرشته ها انگار

حفظ وقت ِ عبور می آیی

کوری ِ چشمهای بی عفت

مثل یک کوه  نور می آیی

حفظ و پوشیده در صدف انگار

ارزش و شان خویش میدانی

با وقاری و مثل یک خورشید

پشت ِ یک ابر ِ تیره میمانی

خسته ای از تمام مردم شهر

از چه رو این قدر تو غم داری؟

نکند فکر این کنی شاید

چیزی از دیگران تو کم داری !!

قدمت   روی  شهپر جبریل

هر زمانی که راه می آیی

در شب ِ چادرت تو می تابی

مثل یک قرص ِ ماه می آیی

سمت  ِ جریان  ِ  آبها رفتن

هنر  ِ هر شناگری باشد

تو ولی باز استقامت کن

پیش  ِ رو جای بهتری باشد

پر بکش  سمت  اوج میدانم

که خدا با تو است در همه جا

پر بزن چادرت تو را بال است

و بدان  می برد تو را بالا

در زمانی که شان و ارزش جز

به دماغ و لباس و ماشین نیست

توی چادر بمان و ثابت کن

ارزش واقعی زن این نیست …!!!

چادرم باشد مرا معیار ایمان و شرف
همچو مروارید زیبایم درون یک صدف
دید نامحرم نیفتد لاجرم بر سوے من
افتخارم باشد این،زهرا بود الگوے من
مدعے گوید که چادر یک نشان فانے است
من ولے گویم که با چادر تنم اسلامے است
مدعے گوید که با چادر کلاست باطل است
من ولے گویم که ایمانم ز چادر کامل است
مدعے خواهد مرا بے دین کند با لفظ دوست
چادر من همچو تیر زهرگین،بر چشم اوست

شعر دوم زیبا درباره ی حجاب

در خیابان چهره آرایش مکن / از جوانان سلب آسایش مکن

زلف خود از روسری بیرون مریز /  در مسیر چشم ها افسون مریز

یاد کن از آتش روز معاد / طره ی گیسو مده بر دست باد

خواهرم دیگر تو کودک نیستی / فاشتر گویم عروسک نیستی!!

خواهر من این لباس تنگ چیست ؟؟ / پوشش چسبان رنگارنگ چیست؟

پوشش زهرا مگر اینگونه بود؟؟!! 

خواهرم ، ای دختر ایران زمین /  یک نظر عکس شهیدان راببین

شیعیان مدیون خون کیستند؟ /  زنده از رقص جنون کیستند؟

ای مسلمانان ، فرهنگ عاشورا چه شد؟  /  پرچم خون رنگ عاشورا چه شد ؟

کیست تا اسلام رایاری کند ؟ /  حکم را روی زمین جاری کند؟

"بارپروردگارا ! مارا در روز قیامت ، شرمنده شهدا قرار نده".

چشم می بندم نباید جاده سرگرمم کند!         چند کوه و آبشار ساده ، سرگرمم کند !

راه را در شهرهای پر خیابان گم کنم !              یا دهی آرام و دور افتاده ، سرگرمم کند!

هم نباید کنج مسجدهای دنج بین راه             سجده سرگرمم کند،سجاده سرگرمم کند!

دل به راهی داده ام چون دود،شرمم باداگر       برکه ای که دل به ماهی داده!سرگرمم کند

می رمم!چون آهوان از مردمان ترسیده ام        چشم آهویی کنار جاده ، سرگرمم کند !

ياد حريف شهر و رفيق سفر نكرد

يا بخت من طريق مروت فرو گذاشت

يا او به شاهراه طريقت گذر نكرد

هر كس كه ديد روي تو بوسيد چشم من

كاري كه كرد ديده من بي نظر نكرد

من ايستاده تا كنمش جان فدا چو شمع

او خود گذر به ما چو نسيم سحر نكرد

مقام قرب خدا، یا بهشت اهل ولاست؟        بهشت اهل ولا، یا زمین کرب و بلاست؟
ورق ورق شده، هفتاد و دو کتاب خدا        به هر ورق که زدم تیغ، آیه ها پیداست.
بنی اسد، متحیر اِستاده اند همه         سکوت کرده ولی، در سکوتشان غوغاست.
نه سر بُوَد به تن کشتگان، نه تن، سالم        نه از غلام، نه مولا، نشان در آن صحراست.
ز کوفه اشک فشان، یک سوار می آید        به نینوای وجودش، نوای یا ابتاست.
گشوده لب که الا ای موالیان حسین!        مرا شناخت بر این لاله های باغ خداست.
کنار هم بدن قطعه قطعه انصار         حبیب و مسلم و جون و بریر و عابس ماست.
کنار علقمه افتاده پیکری بی دست         که چشم تشنه لبان، از خجالتش دریاست.
به اشک دیده بشویید زخم هایش را        که حافظ حرم و میر لشکر و سقاست.
به قلب معرکه، خون می دمد ز گودالی        که در میانه آن، جسم یوسف زهراست.
به زیر خنجر و شمشیر و تیر و نیزه و سنگ        برهنه پیکر صد چاک سیدالشهداست.
میان این شهدا، گشته قطعه قطعه تنی        که یاس سرخ حسین است و لاله لیلاست.

*****

بعد از سه روز، پيكر سرخش كفن نداشت.        يوسف ترين شهيد خدا، پيرُهن نداشت.
از بس كه پيكرش، شده پامال اسب ها         يك جای بی جراحت و سالم، بدن نداشت.
در بوريای كهنه، تن لاله پوش او         پيچيده شد، اگر چه شقايق، كفن نداشت.

*****

دلم ، داغ هزاران لاله دارد.         سکوتم ، یک نیستان ناله دارد.
بگو امشب، ز مظلومیت عشق         گلویم، بغض چندین ساله دارد.
چو نی ، می نالم از درد جدایی        و از گل ها ، نمی آید صدایی.
همیشه ورد لب های من این است ؛       « کجایید ای شهیدان خدایی ؟ »